Toen ik eind eerste klas voor het gymnasium koos, kwam ik in een totaal andere klas terecht. Ik zat wel bij bijna al mijn vriendinnen uit de eerste, maar er kwamen een hoop nieuwe mensen bij. Het meisje waar ik het over heb vandaag zat daar ook bij. Dat jaar had ik weinig contact met haar, ze hoorde eigenlijk bij een totaal andere groep mensen dan ik.
Toen ik het jaar daarna naar de derde klas ging kwam ze ineens achter me te zitten, naast een andere goede vriendin van me. Sinds de eerste dag van dat schooljaar gingen we ineens met elkaar om en eigenlijk konden we het wel goed vinden. Het leuke was dan ook dat we ongeveer dezelfde interesses hadden, zoals paardrijden en make-up, tot grote ergernis van een aantal andere vriendinnen, haha.
We gingen steeds vaker samen iets doen, zoals; gezellig de stad in, lunchen bij de Bagels & Beans en samen paardrijden.
Begin vorig jaar kwamen we bij elkaar in de klas, wat ik in eerste instantie ontzettend leuk vond. Het enige vervelende was; ik zat bij geen enkele andere goede vriendin. Ik voelde me, ondanks haar, echt niet op mijn plek in die klas. Er zaten mensen die ik kende uit de eerste in, die ik echt niet mocht en ik ging met steeds minder plezier naar de gemeenschappelijke vakken.
Na er lang over nagedacht en gepraat te hebben, heb ik toen besloten van klas te wisselen. Ik heb dat doorgezet en na twee weken zat ik bij een hoop vriendinnen in een voor mij veel gezelligere klas.
Hoewel ik verder een ontzettend leuk jaar heb gehad, heb ik eigenlijk altijd wel een beetje spijt gehad van mijn keuze. Ik had haar daar niet achter moeten laten, ik had het moeten accepteren. Eerst realiseerde ik me dat niet, ik dacht eigenlijk vooral aan mezelf.
Een paar weken later ging het ontzettend slecht met me, ik was voortdurend chagrijnig en had totaal geen zin meer om leuke dingen te doen met mensen van school. Zij was degene die me, ondanks alles wat er gebeurd was, weer met beide benen op de grond zette, ze zei tegen me dat ik niet langer weg kon lopen voor mijn problemen, dat ik ze onder ogen moest komen en dat ik ze moest oplossen.
Voor dat gesprek, wat voor mij heel emotioneel was, ben ik haar nog steeds ontzettend dankbaar. Ik heb gedaan wat ze zei, en het ging met de dag beter met me.
Nu, op dit moment, bijna een jaar later ben ik qua manier van aanpak een heel ander persoon. Ik plan beter, neem meer rust en heb op schoolgebied steeds minder last van stress. Met haar ben ik nog steeds heel goed bevriend, en ook nu, weet ik dat ik met alles bij haar terecht kan. Ik kan heel goed met haar praten en dat komt door onze manier van denken. We denken meestal hetzelfde over dingen en zijn stiekem allebei ook best onzeker. Door haar ben ik toen gaan beseffen wat ik eigenlijk al die tijd fout heb gedaan en ik ben ontzettend blij dat ik dat heb kunnen veranderen. Natuurlijk is ze niet de enige die me door moeilijke tijden heen heeft gesleept, ik heb een hoop andere vriendinnen die er ook altijd voor me zijn, waar ik hun stuk voor stuk ook nog altijd dankbaar voor ben. Ik schrijf dit artikel omdat ik duidelijk wil maken dat je sommige dingen af en toe gewoon moet accepteren en dat je, hoe slecht je je ook voelt, moet luisteren naar goede raad van echte vriendinnen. Later zul je ze er stuk voor stuk dankbaar voor zijn.
Max, iloveyou.
Artikelquote: "A friend is a person with whom I may be sincere. Before him I may think aloud."
- Ralph Waldo Emerson
elaantje, ik hou van jou <3
BeantwoordenVerwijderen